حضرت سکینه خاتون (س)؛ بانوی وقار و پیام‌رسان عاشورا
اقتصاد و فناوری گزارش می‌دهد:
حضرت سکینه خاتون (سلام‌الله‌علیها)، دختر گرامی سیدالشهدا (ع) و حضرت رباب (س)، از برجسته‌ترین بانوان خاندان اهل بیت (ع) به شمار می‌آیند که با صبر، شجاعت و معرفت خود در واقعه عاشورا، نقشی ماندگار در تاریخ اسلام ایفا کردند. شخصیت نورانی ایشان، همواره الهام‌بخش آزادگان و عاشقان ولایت بوده است.
🕊️ حضرت سکینه خاتون (علیهم‌السلام): جلوه‌ای از وقار، معرفت و پیام‌رسان عاشورا
حضرت سکینه خاتون (علیهم‌السلام)، دختر گرامی سیدالشهدا امام حسین (علیه السلام) و بانوی بزرگوار حضرت رباب (علیهم‌السلام)، از شخصیت‌های برجسته و نورانی خاندان اهل بیت (علیهم‌السلام) است که در تاریخ اسلام، به‌ویژه در واقعه عاشورا، نقشی ماندگار و الهام‌بخش ایفا نمود.
نام اصلی ایشان «آمنه» یا «امیمه» ذکر شده و لقب «سکینه» را مادرشان به سبب آرامش، وقار و طمأنینه‌ای که در رفتار ایشان نمایان بود، برگزیدند. حضرت سکینه (علیهم‌السلام) در دامان مهرانگیز پدر و مادر بزرگوارش و تحت تربیت عمه‌اش حضرت زینب کبری (علیهم السلام) رشد یافت و از راهنمایی‌های امام سجاد (علیه السلام) بهره‌مند شد.
ایشان در واقعه عاشورا حضور داشتند و پس از شهادت پدر، همراه کاروان اهل بیت (علیهم‌السلام) به اسارت برده شدند. حضرت سکینه (علیهم‌السلام) با صبر، بصیرت و شجاعت، پیام عاشورا را به نسل‌های بعد منتقل کردند و در دفاع از ولایت، نقشی فعال و مؤثر ایفا نمودند.
از ویژگی‌های برجسته این بانوی علوی، علاقه‌مندی به علم، ادب و شعر بود. خانه ایشان در مدینه، محل رفت‌وآمد ادیبان و شاعران عرب بود و حضرت سکینه (علیهم‌السلام) در داوری اشعار و سخنوری، جایگاهی ممتاز داشتند.
یکی از اشعار معروفی که به نقل از حضرت سکینه (علیهم‌السلام) در منابع معتبر آمده، چنین است: «شیعَتی ما إن شَرِبتُم ماءً عَذباً فاذکُرونی، أو سَمِعتُم بغَریبٍ أو شَهیدٍ فَاندُبُونی» : ای شیعیان من، هرگاه آب گوارا نوشیدید، مرا یاد کنید؛ و هرگاه از غریبی یا شهیدی شنیدید، بر من گریه کنید.
این شعر در کتاب المصباح اثر کفعمی (قرن نهم هجری) نقل شده و همچنین در مستدرک الوسائل، جلد ۱۰، صفحه ۲۹۱ نیز ذکر گردیده است. به گفته برخی منابع، حضرت سکینه (علیهم‌السلام) پس از شهادت امام حسین (علیه السلام)، در حالتی رؤیایی یا اغماگونه این ابیات را از پدر شنیدند.
حضرت سکینه خاتون (علیهم‌السلام) در پنجم ربیع‌الاول سال ۱۱۷ هجری قمری دار فانی را وداع گفتند. محل دفن ایشان بنا بر برخی منابع، در قبرستان باب‌الصغیر دمشق یا مدینه ذکر شده است.
نام و یاد این بانوی بزرگوار، همواره در دل‌های عاشقان اهل بیت (علیهم‌السلام) زنده است و شخصیت ایشان، الگویی از ایمان، ادب، شجاعت و معرفت برای بانوان مسلمان و آزادگان جهان باقی مانده است.
اسما شهریاری/ خبرنگار اقتصاد و فناوری