هتک حرمت به فردوسی؛ نشانه دوری از فرهنگ و غفلت از هویت ملی
اقدام اخیر در توهین به فردوسی، شاعر بزرگ و پدر زبان فارسی، نه تنها یک بی‌احترامی به یک شخصیت تاریخی است بلکه نمادی از ناآشنایی با میراث فرهنگی، ادبی و اسلامی ما به شمار می‌رود.
فردوسی، در عصری که ایران درگیر سلطه بیگانگان بود، با شاهنامه روح ملی و غرور ایرانی را زنده نگه داشت و ستون‌های هویت ما را استوار کرد. بی‌حرمتی به چنین شخصیتی، در حقیقت بی‌حرمتی به زبان فارسی، تاریخ ایران و ارزش‌های فرهنگی و تمدنی ماست.
این‌گونه رفتارها بیشتر از آنکه نشانه “جسارت” باشد، بیانگر یک خلأ فرهنگی و ضعف در درک جایگاه ادبیات است. فردوسی و شاهنامه تنها متعلق به ایران نیستند؛ بلکه سرمایه‌ای جهانی‌اند که بارها مورد ستایش اندیشمندان شرق و غرب قرار گرفته‌اند.
امروز نسل جوان ما باید آگاه باشد که هویت و فرهنگ، ریشه‌ای استوار دارند و هر گونه تحریف، تمسخر و انحراف از آن، نتیجه‌ای جز تضعیف انسجام اجتماعی و فراموشی ریشه‌های تمدنی نخواهد داشت. احترام به بزرگان ادب فارسی نه تنها وظیفه فرهنگی، بلکه یک مسئولیت ملی است.
بی‌احترامی به فردوسی را نباید یک رفتار فردی ساده دید؛ بلکه باید آن را نشانه‌ای از ضعف فرهنگی و بی‌توجهی به میراث اسلامی–ایرانی دانست. مقابله با این‌گونه رفتارها تنها با تقویت آگاهی عمومی، آموزش عمیق تاریخ و ادبیات و پاسداشت زبان فارسی امکان‌پذیر است.
مرجان محمدتقی » اقتصاد و فناوری