ذوب آهن؛ تیم همیشه متوسط… / ۴ خرداد ۱۴۰۲

چند تیمی در لیگ برتر هستند که نه دل نگرانی سقوط به لیگ یک را دارند؛ نه ناراحتی از دست دادن سهمیه آسیایی! تیم هایی که همیشه امنیت دارند و هیچ خطری آنها را تهدید نمی‌کند. در حقیقت، لیگ برتر به چند لیگ کوچک تقسیم شده؛ لیگ بالای جدول، لیگ وسط جدول و لیگ پایین جدول. ذوب آهن جز آن دسته از تیم هایی بوده که اکثرا خود را در میانه جدول دیده است.
……………………………………………………..
وقتی کارنامه ذوب‌آهن لیگ بیست و دو را با لیگ قبلی مقایسه و بررسی می کنیم، متوجه می‌شویم که در عملکرد آنها، هیچ اتفاق خاص یا خارق‌العاده یا جهشی به سوی پیشرفت، رخ نداده؛ چه بسا که گاندو ها، لیگ بیست و یکم را در جایگاه هفتم، به پایان رساندند و این لیگ را در رده نهم! شاید تنها نکته مثبت ذوب‌آهن در فصل جاری، تعداد گل زده شاگردان تار تار است. فصل گذشته، بیست و یک گل به ثمر رساندند ولی در فصل بیست و دوم، بیست و پنج بار توپ را وارد دروازه رقبا کرده اند.
در تقابل با چهار تیم اول جدول، باید گفت که از وضعیت خوبی برخوردار نیستند. پسران تار تار در نیم فصل اول، تنها به استقلال باختند و با پرسپولیس، سپاهان و تراکتور به تساوی رسیدند. این اوضاع، در نیم فصل دوم به مراتب، بدتر شد و هر چهار بازی را به پرسپولیس، سپاهان، استقلال و تراکتور واگذار کرد. با چنین شرایطی، بهترین گلزن ذوبی ها، آرمان اکوان مدافع این تیم است. البته که با ویژگی ها و مشخصه های شدید دفاعی، دور از انتظار نیست که یک مدافع، بهترین و برترین گلزن تیم، لقب بگیرد!
سفید و سبز پوشان اصفهان، با کسب پانزده تساوی، پس از آلومینیوم اراک، دومین تیم پر تساوی لیگ می باشند. بیشترین نتیجه مساوی، متعلق به تیم مهدی رحمتی و بازیکنان تیم اراکی است.
هرچند که از عملکرد بسیار خوب خط دفاعی ذوب آهن نمی توان به راحتی عبور کرد؛ ضمن اینکه حبیب فر عباسی، دروازه بان شماره یک ذوبی ها، با یازده کلین شیت، توانست رقم بسته نگه داشتن دروازه خود را دو رقمی کند و از گلر هایی همچون فروزان، مظاهری و حقیقی، پیشی بگیرد.
مهدی تار تار، علاوه بر بازیکنان جوان، دستیاران جوان، تازه نفس و با انگیزه برای ادامه کار در کنار خود می بیند؛ قاسم حدادی فر، مرد نام آشنای ذوبی ها و محمد نوری، بازیکنی که خیلی زود پس از زمین چمن، روی نیمکت نشست و در وادی مربیگری قدم برداشت.
تار تار،در این فصل دست به جوانگرایی زد و ثمره این کار، معرفی محمد حسین اسلامی به تیم ملی و دعوت او توسط کی روش و ژنرال بود.
ناگفته نماند که ذوب آهن، جزء معدود تیم های صنعتی بوده که امکانات مالی و زیر ساخت های مناسبی در دسترس شان نبوده است و با محدودیت های بسیاری، علی الخصوص از لحاظ مالی، تیم را برای لیگ بیست و دوم بسته اند.
شاید توقع طرفداران ذوب‌آهن از تیم، بیشتر از وضعیت فعلی است! یادمان نرود که روزگاری همین ذوب آهن، تا آستانه قهرمانی در آسیا پیش رفت. این تیم، تجربه چهار نایب قهرمانی لیگ برتر و چهار قهرمانی جام حذفی را در کارنامه خود دارد. یادمان نرود که روزی، ذوب آهن، گربه سیاه استقلال و پرسپولیس و سایر تیم های بزرگ محسوب می شد! و هزاران خاطره خوش برای اهالی فوتبال و البته هواداران این تیم به جا ماند تا خاطره ای شود برای روز های بی خاطره! ذوب‌آهن امروزی، صلابت و اقتدار ذوب آهن دیروز را ندارد‌؛ ولو بتوان گفت که اصلاً سبک و سیاق فوتبال گاندوها، تا این حد دفاعی و بی اثر نبوده است! در ذوب آهن، هر فصل ستاره‌ای متولد می شد؛ چه بر روی نیمکت و چه درون زمین؛ از مهدی رجب زاده ها تا اسماعیل فرهادی ها تا قاسم حدادی فر ها تا منصور ابراهیم زاده ها تا رسول کربکندی ها…
تیمی به مثابه ذوب آهن، نباید اینقدر مورد بی مهری و بی توجهی قرار بگیرد! ای کاش ذوب آهن، تبدیل به همان ذوب آهن بی رحم و مقتدر می شد!
دلخوشی هوادار ذوب آهن، تنها نباید به نود دقیقه دفاع کردن و اوت دستی های بلند نادر محمدی و ضد حملات بی های و هوی تیم باشد!
ذوب آهن در لیگ بعدی، این فرصت را دارد تا به ققنوس خاکستر نشین خود، بال و پری بدهد برای پرواز و رهایی از خاکستر!

معین احمدوند / باشگاه خبرنگاران آزاد